പതിമൂന്നാം നിലവറ-നോവൽ

അരുൺ കാർത്തിക്

അദ്ധ്യായം 1

ആ രാത്രി, മഴയിൽ കുതിർന്ന കനത്ത ഇരുട്ടിലേക്ക് അനന്തു കാറോടിച്ച് ചെല്ലുമ്പോൾ, മനസ്സിൽ ആകെ ഒരു ഉൾക്കിടിലം മാത്രമായിരുന്നു. കാറിന്റെ ഹെഡ്‌ലൈറ്റുകൾക്ക് പോലും തുളച്ചുകയറാൻ കഴിയാത്തവിധം ഇരുട്ട് കനത്തിരുന്നു. വഴിയരികിൽ, കാലപ്പഴക്കം ചെന്ന മരങ്ങൾ ഭീകരരൂപങ്ങളായി അവനെ നോക്കി നിന്നു. നഗരത്തിൽ ജനിച്ചുവളർന്ന അവന്, വയനാട്ടിലെ ഈൾ ഗ്രാമങ്ങളിലെ ഒറ്റപ്പെട്ട പറമ്പുകളിൽ ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന നിശബ്ദത അപരിചിതമായിരുന്നു. തന്റെ മുത്തശ്ശൻ മരിച്ചപ്പോൾ കിട്ടിയ, ഗ്രാമത്തിന്റെ അതിരിലുള്ള ‘നാലുകെട്ട്’ എന്ന പഴയ തറവാട്ടിലാണ് അവൻ പോകുന്നത്.

ഒരു കുന്നിൻ ചെരിവിലെ വളവ് തിരിഞ്ഞപ്പോൾ അനന്തു ആ വീട് കണ്ടു. നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ പഴക്കമുള്ള ആ നാലുകെട്ട്, ഇരുട്ടിൽ ഒരു ഭീമാകാരമായ ജീവിയെപ്പോലെ നിൽക്കുന്നു. മഴവെള്ളം വീണ് നിറം മങ്ങിയ ചുമരുകൾ, തുരുമ്പിച്ച പൂട്ട്, അടഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ജനലുകൾ. എല്ലാം ഭയം ജനിപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു. കാർ നിർത്തി ഇറങ്ങിയപ്പോൾ, തണുത്ത കാറ്റ് അവനെ പൊതിഞ്ഞു. കൈയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന ടോർച്ച്‌ലൈറ്റ് ചുമരുകളിലൂടെ നീക്കി. വാതിൽ തുറന്നു അകത്തുകയറിയപ്പോൾ, വർഷങ്ങളായി ആരും പ്രവേശിക്കാത്ത ആ തറവാടിന്റെ മണം അവനെ അസ്വസ്ഥനാക്കി. മരത്തടികളുടെയും, നനഞ്ഞ മണ്ണിന്റെയും, എന്തോ പഴകിയ ഒന്നിന്റെയും മണം.

ഹെഡ്‌ലൈറ്റ് വീടിന്റെ അകത്തേക്ക് തിരിച്ച് വെച്ച് അവൻ നടന്നു. ഹാളിലെ ഭിത്തിയിൽ, ഒരു കുടുംബചിത്രം കണ്ടു. മുത്തശ്ശൻ, അമ്മ, പിന്നെ ഒരു സ്ത്രീയും കുട്ടിയും. അവരെ അവൻ ആദ്യമായി കാണുകയായിരുന്നു. ചിത്രം ഒന്നു കൂടി സൂക്ഷിച്ച് നോക്കിയപ്പോൾ, ആ സ്ത്രീയുടെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു നിഗൂഢത ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നതായി അവനു തോന്നി.

അനന്തു പുസ്തകങ്ങൾ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന മുറിയിലേക്ക് നടന്നു. പുസ്തകങ്ങൾ നിറഞ്ഞ അലമാരകൾ, പഴയ പേപ്പറുകൾ. അലമാര തുറന്നുനോക്കിയപ്പോൾ, ഒരു പഴയ ഡയറി അവന്റെ കൈയ്യിൽ തടഞ്ഞു. “രാമൻ” എന്ന് പുറത്ത് എഴുതിയിരിക്കുന്നു. അത് മുത്തശ്ശന്റെ അച്ഛന്റെ പേരായിരുന്നു. ഡയറിയുടെ താളുകൾ കീറിക്കളഞ്ഞ നിലയിലായിരുന്നു. എങ്കിലും ബാക്കിയായ കുറച്ച് താളുകളിൽ അസാധാരണമായ ചില കുറിപ്പുകൾ കണ്ടു. ‘രാത്രിയിൽ പുറത്തിറങ്ങരുത്’, ‘അതുണരുന്നു’, ‘വേരുകൾക്ക് താഴെ…’. വാക്കുകൾ അവനിൽ ഭയം നിറച്ചു.

അതുവരെ തോന്നാതിരുന്ന ഒരു തണുപ്പ് പുറകിൽ അനുഭവപ്പെട്ടു. തിരിഞ്ഞ് നോക്കിയപ്പോൾ, വീടിന്റെ അടുക്കള ഭാഗത്തേക്ക് ഒരു നിഴൽ നീങ്ങുന്നത് അവൻ കണ്ടു. ഒരു മനുഷ്യന്റെ നിഴലല്ല, നേരിയ, ഇഴഞ്ഞുനീങ്ങുന്ന ഒരു രൂപം. ഒരു ശബ്ദവുമുണ്ടാക്കാതെ അത് മതിലിലൂടെ നീങ്ങി അപ്രത്യക്ഷമായി. താൻ ഒറ്റയ്ക്കല്ല എന്ന് അവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

അനന്തു ഡയറി ബാഗിൽ വെച്ചു. അവിടുത്തെ ഭിത്തികൾക്ക് പോലും അവനോട് എന്തോ പറയാനുള്ളത് പോലെ അവനു തോന്നി. ആ സ്ഥലം വിട്ടുപോകാൻ അവന്റെ മനസ്സ് പറഞ്ഞു. പക്ഷേ എന്തോ ഒരു അദൃശ്യ ശക്തി അവനെ അവിടെത്തന്നെ പിടിച്ചുനിർത്തുന്നത് പോലെ തോന്നി. ഡയറിയിൽ കണ്ട ആ വാക്കുകൾ അവന്റെ മനസ്സിൽ മുഴങ്ങി – ‘വേരുകൾക്ക് താഴെ…’.

ഈ വീട്ടിൽ എന്താണ് ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നത്? ആ നിഴൽ രൂപം ആരാണ്? അതോ കേവലം തന്റെ തോന്നൽ മാത്രമായിരുന്നോ? ചോദ്യങ്ങൾ അവനെ കൂടുതൽ അസ്വസ്ഥനാക്കി. പേടി അവന്റെ സിരകളിലേക്ക് പതുക്കെ പടർന്നു കയറാൻ തുടങ്ങി.

പതിമൂന്നാം നിലവറ – അദ്ധ്യായം 2

ആ നിഴൽരൂപം അപ്രത്യക്ഷമായെങ്കിലും അനന്തുവിന്റെ മനസ്സിൽ അതിന്റെ രൂപം മായാതെ നിന്നു. ഡയറിയിൽ കണ്ട “അതുണരുന്നു” എന്ന വാക്ക് അവന്റെ കാതുകളിൽ മുഴങ്ങുന്നതുപോലെ തോന്നി. മുറിയുടെ വാതിൽ അവൻ അകത്തുനിന്ന് പൂട്ടി. ജനലുകൾ ഭിത്തിയോട് ചേർന്ന് അടഞ്ഞു കിടന്നതുകൊണ്ട് പുറത്തുള്ള ഇരുട്ടിനെ അവന് കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. എങ്കിലും, ആ തണുത്ത കാറ്റ് അവനെ പിന്തുടർന്ന് മുറിയിലും പ്രവേശിച്ചതുപോലെ അവനനുഭവപ്പെട്ടു. ഭയം അവന്റെ ശരീരത്തിലൂടെ ഒരു തണുത്ത ഒഴുക്കായി സഞ്ചരിച്ചു.

തളർച്ചയോടെ അവൻ കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു. മേശപ്പുറത്ത് കിടന്ന ഡയറി അവൻ വീണ്ടും എടുത്തു. പഴയ താളുകൾ മറിയുമ്പോൾ ഒരു ദുരൂഹമായ മണം ഉയർന്നു. അവൻ വായിച്ചു.

“നിങ്ങൾ രാത്രിയിൽ ഉറങ്ങരുത്. അതിന്റെ സാന്നിധ്യം അനുഭവപ്പെടും. ആ നിലവറയുടെ വാതിൽ ഒരിക്കലും തുറക്കരുത്. പതിമൂന്നാമത്തെ പടിയിലേക്ക് ആരും ഇറങ്ങരുത്. അത് ഉറങ്ങിക്കിടക്കുകയാണ്. അതിനെ ഉണർത്തരുത്.”

അക്ഷരങ്ങൾ കയ്യിൽനിന്ന് വിറച്ചു. മുത്തശ്ശന്റെ അച്ഛൻ, രാമൻ, എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇങ്ങനെയെഴുതിയത്? ഈ വീട്ടിൽ എന്താണ് സംഭവിച്ചത്? ആ നിഴൽ രൂപം എന്തായിരുന്നു?

പെട്ടെന്ന്, തറവാടിന്റെ താഴത്തെ നിലയിൽ നിന്ന് ഒരു ശബ്ദം കേട്ടു. പഴയ തടിപ്പടികൾക്ക് മുകളിലൂടെ ആരോ നടക്കുന്നതുപോലെ. ഓരോ ചവിട്ടടിയും അനന്തുവിന്റെ നെഞ്ചിൽ ഒരു വലിയ ഭാരം പോലെ പതിഞ്ഞു. ശബ്ദം അവന്റെ മുറിയുടെ വാതിലിനടുത്ത് വന്ന് നിന്നു. വാതിലിൽ ഒരു നഖത്തിന്റെയോ, കയ്യിന്റെയോ ശബ്ദം ഉരസുന്നതുപോലെ കേട്ടു. അനന്തു ശ്വാസമടക്കിപ്പിടിച്ച് കട്ടിലിൽ നിന്നു. എന്താണത്?

വാതിലിന്റെ പൂട്ട് ശബ്ദമുണ്ടാക്കി. അവൻ ഭയന്ന് പിന്നോട്ട് മാറി. വാതിൽ പതുക്കെ തുറക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ഉള്ളിൽ ഒരു നിഴൽ രൂപം വാതിലിനപ്പുറത്ത് നിൽക്കുന്നത് അവനറിയാൻ കഴിഞ്ഞു. വാതിൽ തുറക്കാനുള്ള ശ്രമം വിഫലമായപ്പോൾ നിഴൽ നീങ്ങിപ്പോയി.

രാത്രിയുടെ നിശ്ശബ്ദതയിൽ, താഴെ നിലയിൽ നിന്ന് ഒരു പുതിയ ശബ്ദം ഉയർന്നുവന്നു. തുരുമ്പിച്ച താക്കോൽ കൊണ്ടിടുന്നതുപോലെ, ലോഹത്തിൽ നിന്ന് ലോഹത്തിലേക്ക് ഉരസുന്ന ഒരു ശബ്ദം. ഡയറിയിലെ ‘നിലവറ’ എന്ന വാക്ക് അവന്റെ മനസ്സിൽ മിന്നിമറഞ്ഞു. നിലവറയുടെ വാതിൽ തുറക്കുന്നു!

ഭയം അവനെ പിന്തിരിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും, എന്തോ ഒരു അദൃശ്യ ശക്തി അവനെ താഴേക്ക് നയിച്ചു. ടോർച്ച്‌ലൈറ്റ് എടുത്ത് അവൻ പതുക്കെ താഴേക്ക് ഇറങ്ങി. ഓരോ പടിയിലും തടി കരഞ്ഞു. താഴത്തെ നിലയിലെത്തിയപ്പോൾ, മുറിയിലെ മണം കൂടുതൽ രൂക്ഷമായി. പഴയ, ഇരുമ്പ് വാതിൽ തുറന്നു കിടക്കുന്നു. അതിനകത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ, താഴേക്ക് ഇറങ്ങുന്ന കൽപ്പടവുകൾ കണ്ടു. അഴുക്കും, പായലും പിടിച്ച പടികൾ.

പതിനൊന്ന്, പന്ത്രണ്ട്, പതിമൂന്ന്… പതിമൂന്നാമത്തെ പടിയിൽ അവന്റെ കാലുകൾ നിന്നു. ഡയറിയിലെ മുന്നറിയിപ്പ് അവന്റെ ഓർമ്മയിലേക്ക് വന്നു. പക്ഷേ, അവിടെ ഒരശരീരി അവനെ മുന്നോട്ട് വിളിക്കുന്നതുപോലെ അവനനുഭവപ്പെട്ടു. പതുക്കെ അവൻ ആ പടികൾ ഇറങ്ങി. നിലവറയുടെ ഉള്ളിൽ, ഒരു വലിയ വൃക്ഷത്തിന്റെ വേരുകൾ നാലുഭാഗത്തുനിന്നും ചുമരുകളെ തുളച്ച് ഇറങ്ങുന്നു. അതിലൊരു വേരിന്റെ അറ്റത്ത്, ആരോ കെട്ടിയിട്ടതുപോലെ ഒരു ചരട്.

ടോർച്ച്‌ലൈറ്റ് ആ വേരിലേക്ക് നീക്കിയപ്പോൾ, അതിൽ ഒരു ചെറിയ ലോക്കറ്റ് കണ്ടു. അത് മുത്തശ്ശന്റെ അച്ഛന്റെ ഡയറിയിലെ സ്ത്രീയുടെ കഴുത്തിൽ കണ്ട അതേ ലോക്കറ്റ് ആയിരുന്നു. അത് വെറും മരത്തിന്റെ വേരല്ല, അത് ജീവനോടെ ചലിക്കുന്നതായി അവനു തോന്നി. പെട്ടെന്ന്, ആ വേരുകൾ അവനെ ചുറ്റിപ്പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അവന്റെ ടോർച്ച് നിലത്തേക്ക് വീണു. ഇരുട്ട് അവനെ പൊതിഞ്ഞു.

(തുടരും)

For more details: The Indian Messenger