പതിമൂന്നാം നിലവറ – അദ്ധ്യായം 5.

അരുൺ കാർത്തിക്

തുടർച്ച:

കിണറ്റിൽ നിന്ന് പുറത്തുകടന്നപ്പോൾ, രാത്രിയുടെ തണുപ്പ് അനന്തുവിന്റെ ശരീരത്തിൽ അരിച്ചുകയറി. ചന്ദ്രന്റെ നേർത്ത വെളിച്ചം തറവാടിന്റെ നടുമുറ്റത്ത് പതിച്ചിരുന്നു. കിണറിന് ചുറ്റുമുള്ള പായലിൽ ചവിട്ടി അവൻ തറവാടിന്റെ പൂമുഖത്തേക്ക് നടന്നു. ഒരു നിമിഷം പോലും വൈകാതെ, തന്റെ മുറിയിൽ പോയി ആ കൈയെഴുത്ത് പ്രതി എടുക്കണമെന്ന് അവനു തോന്നി. അതിൽ ആ നിഗൂഢതയുടെ താക്കോലുണ്ടെന്ന് അവന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു.

അനന്തു മുറിയിലെത്തി, വേഗത്തിൽ ബാഗ് തുറന്ന് കൈയെഴുത്ത് പ്രതി പുറത്തെടുത്തു. ഓരോ പേജും ആകാംഷയോടെ അവൻ മറിച്ചുനോക്കി. അതിൽ മുത്തശ്ശിയുടെ അമ്മ, പാറുക്കുട്ടി, തന്റെ ജീവിതത്തിലെ ദുരൂഹമായ അനുഭവങ്ങളെക്കുറിച്ച് എഴുതിയിരിക്കുകയായിരുന്നു. അവൾ എങ്ങനെ ഈ വീട്ടിലെ ദുഷ്ടശക്തിയുടെ പിടിയിലായെന്നും, തന്റെ കുടുംബത്തിലെ സ്ത്രീകൾക്ക് തലമുറകളായി ഭ്രാന്ത് പിടിക്കാൻ കാരണം എന്താണെന്നും അതിൽ വ്യക്തമായി രേഖപ്പെടുത്തിയിരുന്നു.

അവൻ വായിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ, തറവാടിന്റെ പൂമുഖത്ത് ഒരു വാഹനം വന്നുനിൽക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു. ഈ അസമയത്ത് ആരാണ്? അവന്റെ ഹൃദയം വേഗത്തിൽ മിടിക്കാൻ തുടങ്ങി. നിലവറയിലെ സംഭവം അവന്റെ മനസ്സിൽ മായാതെ കിടന്നിരുന്നു. ഒരു നിമിഷം അവൻ ഭയന്നു, ആ നിഴൽരൂപം തന്നെ പിന്തുടർന്ന് വരികയാണോ?

മെല്ലെ വാതിൽ തുറന്ന് പൂമുഖത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ, ഒരു ജീപ്പ് അവിടെ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിവന്ന ആളെ കണ്ടപ്പോൾ അവൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു. അത് രാഘവൻ മാമനായിരുന്നു. മുത്തശ്ശന്റെ സഹോദരീപുത്രൻ. വർഷങ്ങളായി അനന്തു കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ബന്ധു. രാഘവൻ മാമന്റെ മുഖത്ത് ഒരു ക്ഷീണവും അതേസമയം, ഒരു പരിഭ്രമവും അവൻ കണ്ടു.

“അനന്തു… നീയെന്താ ഇവിടെ… ഈ പാതിരാത്രിയിൽ?” രാഘവൻ മാമന്റെ ശബ്ദം ഇടറി.

അനന്തുവിന് കാര്യം മനസ്സിലായില്ല. “ഞാനിവിടെ മുത്തശ്ശന്റെ പുസ്തകങ്ങൾ ക്രമീകരിക്കാൻ വന്നതാണ്, മാമാ. പക്ഷെ മാമനെന്താ ഈ സമയത്ത്?”

രാഘവൻ മാമൻ അകത്തേക്ക് കയറിവന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണുകൾ നാലുകെട്ടിന്റെ ഓരോ കോണിലേക്കും ഭയത്തോടെ നീണ്ടു. “അനന്തു, നീയീ വീട്ടിൽ നിൽക്കരുത്. അപകടമാണ്!”


അനന്തു രാഘവൻ മാമനെ സ്വീകരണമുറിയിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി. വിളക്ക് കത്തിച്ചപ്പോൾ മുറിയിൽ നേരിയ വെളിച്ചം നിറഞ്ഞു. “എന്തുപറ്റി മാമാ? എന്ത് അപകടം?” അനന്തു ചോദിച്ചു.

രാഘവൻ മാമൻ ഒരു ദീർഘനിശ്വാസമെടുത്തു. “ഈ വീട്, ഇവിടെ നല്ലതൊന്നുമില്ല. എത്രയോ കാലമായി ഇവിടെ ആരും വരാറില്ല. നിന്റെ മുത്തശ്ശനും മരിച്ചതിന് ശേഷം ഈ വീട് ഉപേക്ഷിച്ച നിലയിലായിരുന്നു.”

“പക്ഷേ എന്താണ് ഇവിടുത്തെ പ്രശ്നം?”

“അനന്തു, എന്റെ അമ്മ, അതായത് നിന്റെ മുത്തശ്ശന്റെ സഹോദരി, അവരും ഭ്രാന്തായി മരിച്ചവരാണ്. ഈ വീട്ടിലെ ഓരോ സ്ത്രീയും, അവരെല്ലാം ഒരു പ്രത്യേക പ്രായമെത്തുമ്പോൾ ഭ്രാന്തിന്റെ പിടിയിലാകും. അവസാനം, കിണറ്റിൽ ചാടി മരിക്കും. ഇത് വെറുമൊരു ശാപമല്ല. ഇവിടെ എന്തോ ഉണ്ട്. നമ്മൾ അറിയാത്ത എന്തോ ഒന്ന്.” രാഘവൻ മാമന്റെ ശബ്ദം ഭയം കൊണ്ട് വിറച്ചു.

അനന്തുവിന് മുത്തശ്ശിയുടെ അമ്മയുടെ കൈയെഴുത്ത് പ്രതിയിലെ കാര്യങ്ങൾ ഓർമ്മവന്നു. രാഘവൻ മാമൻ പറയുന്നത് ശരിയാണ്. ഇത് വെറുമൊരു മിഥ്യയല്ല.

“മാമാ, എനിക്കിതെല്ലാം അറിയണം. ഈ വീടിന്റെ രഹസ്യം.” അനന്തുവിന്റെ ശബ്ദത്തിൽ ദൃഢതയുണ്ടായിരുന്നു. “എനിക്കൊരു കൈയെഴുത്ത് പ്രതി കിട്ടി. മുത്തശ്ശിയുടെ അമ്മയുടേതാണ്. അതിൽ ഈ വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.”

രാഘവൻ മാമന്റെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. “അനന്തു, അത് വളരെ അപകടമാണ്. ആരെങ്കിലും അത് നിന്നെക്കൊണ്ട് വായിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതാണ്. നമ്മളിവിടെ നിന്ന് പോകണം.”

പെട്ടെന്ന്, തറവാടിന്റെ നിലവറയിൽ നിന്ന് ഒരു വലിയ ശബ്ദം കേട്ടു. ഭിത്തികൾ വിറച്ചു. രാഘവൻ മാമൻ ഞെട്ടി. അനന്തുവിന് മനസ്സിലായി, നിലവറയിലെ ആ രൂപം ഉണർന്നിരിക്കുന്നു. അത് പുറത്തുവരാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്. രാഘവൻ മാമൻ ഭയന്ന് പുറത്തേക്കോടാൻ ശ്രമിച്ചു.

“മാമാ! പോകരുത്!” അനന്തു വിളിച്ചുപറഞ്ഞു.

പക്ഷേ, രാഘവൻ മാമൻ അവനെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ വാതിൽ തുറന്ന് പുറത്തേക്കോടി. അയാളുടെ കാൽവെപ്പുകൾ പൂമുഖത്തുനിന്ന് അകലേക്ക് നീങ്ങുന്നത് അനന്തു കേട്ടു. എന്നാൽ, ഒരു നിമിഷം കഴിഞ്ഞ്, ഒരു നിലവിളി. രാഘവൻ മാമന്റെ നിലവിളി! അത് പെട്ടെന്ന് നിലച്ചു.

അനന്തു തറവാടിന്റെ വാതിലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി. രാഘവൻ മാമന്റെ ജീപ്പ് അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ, രാഘവൻ മാമനെ അവിടെയെങ്ങും കണ്ടില്ല. കാൽപ്പാടുകൾ പൂന്തോട്ടത്തിലെ ചെളിവഴികളിലൂടെ ഇരുട്ടിലേക്ക് നീണ്ടുപോയിരുന്നു. അവൻ ആഴത്തിൽ ശ്വാസമെടുത്ത് കൈയെഴുത്ത് പ്രതി മുറുകെ പിടിച്ചു.

ഇനി താൻ ഒറ്റക്കാണ്. ആ തറവാട്ടിലെ രഹസ്യങ്ങളോട് ഒറ്റയ്ക്ക് പോരാടാൻ.

(തുടരും)

For more details: The Indian Messenger