പതിമൂന്നാം നിലവറ – അദ്ധ്യായം 3

അരുൺ കാർത്തിക്

ഇരുട്ടിൽ, ആ വേരുകൾ അനന്തുവിനെ ചുറ്റിവരിഞ്ഞപ്പോൾ, അവൻ നിസ്സഹായനായി നിലവിളിച്ചു. വേരുകൾക്ക് ജീവനുണ്ടായിരുന്നു, അത് അവന്റെ കൈകളിലും കഴുത്തിലും മുറുകി. ശ്വാസം കിട്ടാതെ അവൻ പിടഞ്ഞു. നിലത്തു വീണ ടോർച്ചിന്റെ നേരിയ വെളിച്ചം എവിടെയെങ്കിലും പതിഞ്ഞു കാണുമെന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ അവൻ കണ്ണുകൾ ചുഴറ്റി. ഭാഗ്യത്തിന്, ടോർച്ച്‌ലൈറ്റ് അവന്റെ നേരെയാണ് തിരിഞ്ഞിരുന്നത്. അതിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ, വേരുകൾക്കപ്പുറം, നിലവറയുടെ മൂലയിൽ ഒരു ചെറിയ പെട്ടി അവൻ കണ്ടു.

മുത്തശ്ശന്റെ അച്ഛന്റെ ഡയറിയിലെ ആ ഭയപ്പെടുത്തുന്ന വാക്കുകൾ അവന്റെ ഓർമ്മയിൽ മിന്നിമറഞ്ഞു: ‘എല്ലാത്തിനും ഒരു അവസാനം ഉണ്ടാവും.’

അവൻ ജീവനുവേണ്ടി വേരുകളിൽനിന്ന് കുതറിമാറാൻ ശ്രമിച്ചു. അവന്റെ ശക്തിയെക്കാൾ വലുതായിരുന്നു ആ വേരുകളുടെ പിടി. എന്നാൽ, ആ വേരുകളിൽനിന്ന് വമിക്കുന്ന ഒരു ദുർഗന്ധം അവനെ മനംപിരട്ടിച്ചു. അതേസമയം, ആ വേരിന്റെ അറ്റത്ത് കണ്ട ലോക്കറ്റ് അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു തിളക്കം സൃഷ്ടിച്ചു. അത് മുത്തശ്ശിയുടെ അമ്മയുടേതാണെന്ന് അവനറിയാമായിരുന്നു. അത് എങ്ങനെ ഇവിടെയെത്തി?

പെട്ടെന്ന്, അവന്റെ കയ്യിൽ ഒരു തണുത്ത ഇരുമ്പ് തടഞ്ഞു. അത് നിലവറയുടെ താക്കോലായിരുന്നു. അവൻ ആഞ്ഞൊരു ശ്വാസമെടുത്തു, തന്റെ അവസാന ശക്തിയും എടുത്ത്, വേരുകൾക്ക് മുകളിലൂടെ കൈ ഉയർത്തി, കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന താക്കോൽ ആ വേരിൽ കുത്തിയിറക്കി. ലോഹത്തിന്റെ ആ കൂർത്ത അഗ്രം വേരിലേക്ക് തുളഞ്ഞുകയറിയപ്പോൾ, ഒരു ഞെട്ടലോടെ ആ വേരുകൾ അവനെ വിട്ട് പിന്നോട്ട് വലിയാൻ തുടങ്ങി.

ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് അവൻ കുതറിമാറി. വേരുകൾ ഭിത്തിയിലേക്ക് വേഗത്തിൽ തിരിച്ചു കയറി.

പേടിച്ച് അവൻ ആ പെട്ടിക്കരികിലേക്ക് നീങ്ങി. ടോർച്ച്‌ലൈറ്റ് എടുത്ത് അതിലേക്ക് വെളിച്ചമടിച്ചപ്പോൾ, അത് ഒരു പഴയ മരപ്പെട്ടി ആണെന്ന് മനസ്സിലായി. അതിന്റെ മുകളിൽ “പതിമൂന്നാം നിലവറ” എന്ന് കൊത്തിവെച്ചിരുന്നു. പേര് കണ്ടപ്പോൾ, അവന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് കൂടി.

അവൻ ആ പെട്ടി തുറന്നു. അതിനകത്ത്, മണ്ണും പൊടിയും നിറഞ്ഞ നിലയിൽ ഒരു പട്ട് തുണിയും, അതിനു താഴെ ഒരു കൈയെഴുത്തുപ്രതിയും ഉണ്ടായിരുന്നു. അത് മുത്തശ്ശിയുടെ അമ്മയുടെ ജീവിതകഥയാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ അവന് ഏറെ സമയം വേണ്ടിവന്നില്ല. അതിൽ എഴുതിയിരുന്നത് അവന്റെ വീട്ടിലെ സ്ത്രീകളെക്കുറിച്ചാണ്. ഓരോ തലമുറയിലും, ഈ വീട്ടിലെ സ്ത്രീകൾക്ക് ഭ്രാന്ത് പിടിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. അതവരുടെ പേടിപ്പെടുത്തുന്ന സ്വപ്നങ്ങളിലൂടെയാണ് തുടങ്ങിയിരുന്നത്.

ആ ഡയറിയിലെ വരികൾ അവന്റെ കണ്ണിൽപ്പെട്ടു: “ഇതെല്ലാം ഈ വേരുകൾ കാരണമാണ്. ഇതിന് മനുഷ്യരക്തത്തിന്റെ ഗന്ധമാണ്. വേരുകൾക്ക് താഴെ ജീവനോടെ പുതഞ്ഞുപോയവർ.”

പുറത്തേക്ക് ഓടാൻ അവനൊരു പ്രേരണയുണ്ടായി. പക്ഷേ നിലവറയുടെ വാതിൽ അടഞ്ഞുപോയിരുന്നു. ശക്തിയായി തള്ളിനോക്കിയെങ്കിലും അത് തുറന്നില്ല. പുറത്തുനിന്ന് ആരോ വാതിൽ അടച്ചതായി അവനു മനസ്സിലായി. ആ നിമിഷം, അകത്ത് ഒരിരുണ്ട രൂപം ചലിക്കുന്നതായി അവനറിഞ്ഞു. ഭിത്തിയിൽ, വേരുകൾക്കിടയിൽ ഒളിച്ചിരുന്ന ആ രൂപം അവനെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അത് മനുഷ്യനല്ല. അത് മൃഗവുമല്ല.

“നിങ്ങൾക്കീ വീട്ടിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ കഴിയില്ല,” ഒരു ശബ്ദം അവന്റെ മനസ്സിൽ മുഴങ്ങി. “ഞാനിവിടെയാണ്, വേരുകൾക്ക് താഴെ, പതിമൂന്നാം നിലവറയിൽ.”

(തുടരും)

For more details: The Indian Messenger