മലയാളത്തിലെ വൃത്തവും, സ്വതന്ത്ര കവിതയും.

മലയാള സാഹിത്യത്തിലെ കാവ്യരചനാരീതികളാണ് വൃത്തവും, സ്വതന്ത്ര കവിതയും. ഇവ രണ്ടും കവിതകളെ വേർതിരിക്കുന്ന പ്രധാന ഘടകങ്ങളാണ്.

വൃത്തം (Vrutham)
നിർവചനം: വൃത്തം എന്നത് മലയാള കാവ്യരചനയിലെ ഒരു പരമ്പരാഗത രീതിയാണ്. സംസ്കൃതത്തിലെയും പ്രാചീന തമിഴിലെയും കാവ്യശാസ്ത്രങ്ങളിൽ നിന്ന് ഉത്ഭവിച്ച ഈ രീതി, അക്ഷരങ്ങളുടെയും, മാത്രകളുടെയും, ഗണങ്ങളുടെയും കൃത്യമായ നിയമങ്ങൾ പാലിക്കുന്നു.

ഘടന: ഒരു വൃത്തത്തിൽ, ഓരോ വരിയിലും നിശ്ചിതമായ അക്ഷരസംഖ്യയും, ലഘു-ഗുരു നിയമങ്ങളും പാലിക്കണം. താളബോധമാണ് വൃത്തത്തിന് അടിസ്ഥാനം. ഉദാഹരണത്തിന്, ‘വഞ്ചിപ്പാട്ട്’ എന്ന കാവ്യരൂപത്തിന് അതിൻ്റേതായ ഒരു പ്രത്യേക താളവും വൃത്തവുമുണ്ട്.

നിയമങ്ങൾ:
ഗുരു (Guru): ദീർഘാക്ഷരങ്ങൾ, അനുസ്വാരം (am), വിസർഗം (ah), സംയുക്താക്ഷരത്തിന് മുന്നിലുള്ള അക്ഷരം എന്നിവയെല്ലാം ഗുരുവായ അക്ഷരങ്ങളാണ്.

ലഘു (Laghu): ഹ്രസ്വാക്ഷരങ്ങളാണ് ലഘു.

മാത്ര: ഒരു അക്ഷരം ഉച്ചരിക്കാൻ വേണ്ട സമയത്തെയാണ് മാത്ര എന്ന് പറയുന്നത്. ഗുരുവിന് രണ്ട് മാത്രയും ലഘുവിന് ഒരു മാത്രയുമാണ്.

ഗണങ്ങൾ: മൂന്നോ നാലോ അക്ഷരങ്ങൾ ചേർന്നാണ് ഗണങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നത്.

ഉദാഹരണം: ‘മാലിനി’, ‘മഞ്ജരി’, ‘കാകളി’, ‘നതോന്നത’ തുടങ്ങിയവയെല്ലാം പ്രധാനപ്പെട്ട വൃത്തങ്ങളാണ്.

“ഇന്ദുലേഖേ, ഇവൾക്കില്ലേ നീചമാം പാതിരയെ തരം താഴ്ത്തുന്ന ഭാവം?” – ഈ വരികളിൽ നതോന്നത എന്ന വൃത്തത്തിൻ്റെ താളം കാണാം.

സ്വതന്ത്ര കവിത (Free Verse)
നിർവചനം: സ്വതന്ത്ര കവിത എന്നത് ഒരു നിശ്ചിത താളത്തിനോ, വൃത്തത്തിനോ, അക്ഷരനിയമങ്ങൾക്കോ വഴങ്ങാത്ത കാവ്യരൂപമാണ്. ഇത് ആധുനിക കവിതാ പ്രസ്ഥാനത്തിൻ്റെ ഭാഗമായി വളർന്നുവന്ന ഒന്നാണ്.

ഘടന: ഈ കവിതകൾക്ക് ഒരു പ്രത്യേക താളമില്ല. കവിയുടെ ചിന്തയും ഭാവനയുമാണ് ഇതിൻ്റെ താളമായി മാറുന്നത്. വാക്യഘടനയിലും, വരികളുടെ ദൈർഘ്യത്തിലും, പൂർണ്ണമായ സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ട്.

നിയമങ്ങൾ: സ്വതന്ത്ര കവിതയ്ക്ക് യാതൊരു നിയമങ്ങളും ബാധകമല്ല. വൃത്തനിയമങ്ങളോ, പ്രാസനിയമങ്ങളോ, പദങ്ങളുടെ ക്രമീകരണമോ ഇതിന് ബാധകമല്ല. കവിതയുടെ ഭാവത്തിന് അനുസരിച്ചാണ് വാക്കുകൾ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതും, വരികൾ ക്രമീകരിക്കുന്നതും.

ഉദാഹരണം: ആധുനിക കവികളായ അയ്യപ്പപ്പണിക്കർ, സച്ചിദാനന്ദൻ, ബാലചന്ദ്രൻ ചുള്ളിക്കാട് തുടങ്ങിയവരുടെ രചനകളിൽ സ്വതന്ത്ര കവിതയുടെ സ്വാധീനം കാണാം.

“വെറുതെ ഒരു ദിവസം
ഇരുന്നു
പറഞ്ഞതൊന്നും
കേൾക്കാതെ
പറയാതെ
ഒരു മഴ പെയ്യുന്നു.” – ഈ വരികളിൽ യാതൊരു വൃത്തനിയമവുമില്ല.
വൃത്തത്തിൻ്റെ താളം പോലെ തോന്നുമെങ്കിലും, അതിൻ്റെ കർശനമായ നിയമങ്ങൾ പാലിക്കാത്ത കവിതകളെ എങ്ങനെ വിളിക്കാമെന്നത് മലയാള കാവ്യലോകത്ത് ഒരുപാട് ചർച്ചകൾക്ക് വഴിവെച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇതിന് ഒരു പ്രത്യേക പേര് എല്ലാവരും അംഗീകരിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിലും, ഈ കാവ്യരൂപത്തെ പൊതുവെ താഴെ പറയുന്ന പേരുകളിൽ സൂചിപ്പിക്കാറുണ്ട്:

അർദ്ധവൃത്തം (Ardhvrutham): ഈ പദം ഗണിതശാസ്ത്രത്തിൽ “അർദ്ധവൃത്തം” (semicircle) എന്ന അർത്ഥത്തിലാണ് സാധാരണയായി ഉപയോഗിക്കാറുള്ളത്. എന്നാൽ കാവ്യരചനയിൽ, പൂർണ്ണ വൃത്തമല്ലാത്ത കവിതകളെ സൂചിപ്പിക്കാൻ ഇത് ഉപയോഗിക്കാവുന്നതാണ്. അതായത്, വൃത്തത്തിൻ്റെ ഒരു പാതി നിയമം പാലിക്കുന്നു, എന്നാൽ ബാക്കി ഭാഗം പാലിക്കുന്നില്ല എന്ന അർത്ഥത്തിൽ.

താളവൃത്തം (Thalavrutham): ഇത് വൃത്തത്തിൻ്റെ താളത്തെ മാത്രം പിന്തുടരുന്ന കവിതകളെ സൂചിപ്പിക്കാൻ ഉപയോഗിക്കാവുന്ന ഒരു പദമാണ്. അതായത്, അക്ഷരങ്ങളുടെയും ഗണങ്ങളുടെയും കൃത്യമായ നിയമങ്ങൾക്ക് പകരം, കവിതയുടെ മൊത്തത്തിലുള്ള താളബോധത്തിന് പ്രാധാന്യം നൽകുന്നു. ഈ രീതിയിലുള്ള കവിതകൾക്ക് ഒരു പ്രത്യേക രാഗത്തിലോ താളത്തിലോ ചൊല്ലാൻ എളുപ്പമായിരിക്കും.

മാത്രാവൃത്തം (Mathravrutham): ഇത് ഒരു വൃത്തത്തെ പോലെ തോന്നുമെങ്കിലും, അക്ഷരങ്ങളുടെ എണ്ണത്തേക്കാൾ മാത്രകളുടെ (ശബ്ദ ദൈർഘ്യം) എണ്ണത്തിന് പ്രാധാന്യം നൽകുന്ന കാവ്യരൂപമാണ്. വൃത്തത്തിൽ ലഘു-ഗുരു നിയമങ്ങൾ കർശനമായി പാലിക്കണമെങ്കിൽ, മാത്രവൃത്തത്തിൽ മൊത്തം മാത്രകളുടെ എണ്ണത്തിന് മാത്രമാണ് പ്രാധാന്യം. ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരു വരിയിൽ 13 മാത്രകൾ വേണമെന്ന് നിയമമുണ്ടെങ്കിൽ, അത് 13 മാത്രകൾ വരുന്ന ഏത് വാക്കുകൾ ഉപയോഗിച്ചും എഴുതാം.

നവീനവൃത്തം (Naveenavrutham): വൃത്തനിയമങ്ങളിൽ നിന്ന് സ്വയം വിട്ടുവീഴ്ച ചെയ്തുകൊണ്ട് ആധുനിക കാലത്തെ കവികൾക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം നൽകുന്ന ഒരു രീതിയാണിത്. വൃത്തത്തിൻ്റെ താളബോധം നിലനിർത്താൻ ശ്രമിക്കുന്ന, എന്നാൽ പൂർണ്ണമായി അതിൻ്റെ നിയമങ്ങൾക്ക് വഴങ്ങാത്ത കവിതകളെ ഈ വിഭാഗത്തിൽ പെടുത്താം.

മലയാള കവിതയിലെ പല പ്രമുഖരും ഇത്തരം കവിതകൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. വൃത്തത്തിൻ്റെ തനിമ നിലനിർത്തിക്കൊണ്ട്, സ്വതന്ത്ര കവിതയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്ന ഒരു നവീന കാവ്യരൂപമായി ഇതിനെ കാണാം.

For more details: The Indian Messenger